Otters (waar?) en zeehonden

B: Vanochtend een heerlijk ontbijtje gegeten: Kiki en Engelien hebben een light-versie genomen met een croissantje, scone en toast en ik heb de heavy Scottish breakfast variant op met black pudding, sausage, tomato en ei. Vooral de black pudding was lekker.
Het is vandaag heerlijk zonnig weer (voor zolang het duurt), dus we gaan er snel vandoor!

E: Net weer terug van een dagje Skye en Plockton en Kyle. Precies genoeg want Bart liep op z´n laatste benen vanwege ene wondje onder zijn voet.

Ik vind het opvallend hoe rustig ik alles vind hier.  Het rustige karakter van het land op zich maar ook van de mensen er in. Na het ontbijt met de auto naar het kasteel gereden van Dornie. Het is geen groot kasteel maar wel een bekende. Er wordt geroepen dat het een fotogeniek kasteel is maar ik vind dat de bekendheid voornamelijk bestaat uit dat er een stuk van de film Highlander is verfilmd. De foto´s hangen bij de kaartverkoop. Christoffer Lambert herken ik gelijk. Het kasteel van Dornie is het derde kasteel wat we bezoeken en ik vind dat ze alleen maar mooier worden. Het kasteel is klein maar tot nog niet zo lang geleden nog bewoond geweest en dat is te zien. Het is goed onderhouden en heeft zelfs elektriciteit. Gelukkig was alles redelijk goed verstopt. Verder veel middeleeuwse zaken en look. Het was er mooi opgeruimd en het zag er allemaal goed onderhouden uit. Ingericht en vooral de keuken vond ik erg leuk. Alle oude voorwerpen zoals een fornuis, servies, potten en pannen. Er waren allemaal mooie plastic en bijna echt uitziende groenten, aardappelen, taarten, opgedirkte borden, meel en fruit te zien. Er stonden 4 mensechte poppen die de kokkin, butler, de vrouw des huizes en een hulpje in de spoelkeuken, die net een stapel potten en pannen liet vallen, voor moesten stellen en die het allemaal nog echter maakten. Het eten was klaar. Er werd patrijs geserveerd en soep met een hele rits taarten en zoetigheden.  In het voedselliftje stond een grote schaal met bowl en allemaal glazen aan de rand van de schaal hangend. Boven in het kasteel keek ik eerst naar rechts waar twee poppen zich stonden te beraden over de herbouw van het kasteel en een vrouwelijke pop aan de linkerkant stond. Ik schrok me een hoedje toen die ineens bewoog. Bleek het een medewerkster van het kasteel te zijn die helemaal in oude klederdracht gehuld was en waar je vragen aan kon stellen. In de huiskamer was een grote schouw met een lange eettafel en kasten met servies en houten kisten waar al het bestek in zit. Ik ben echt blij dat we dit kasteel gezien hebben. Mij benieuwen wat we nog gaan zien.

Buiten staat nog een jonge doedelzak speler die ons verhaaltje hier uit toetert.  

Hierna door naar Skye, naar een otter-kijkplaats. De weg naar de otterkijkplaats vond ik spectaculairder dan de kijkplaats zelf. De weg was 11 km lang met maar 1 rijstrook. Met op gezette tijden een inhammetje om een tegenligger voorbij te laten gaan was het smal en een soort rollercoasterweg. Op en neer, gas geven en weer remmen maakte me wagenziek. Ik ben maar een zielige tuthola zeg. Pijn in m´n buik, vliegangst, zenuwenpil, kotsmisselijk bij tijd en wijle en nu ook nog wagenziek. Afijn, zalige zon, fantastische uitzichten, rust en prachtige natuur maakt dat al dat gesodemieter in het niet valt. Heerlijk een eindje kunnen lopen om de otters te kunnen spotten, maar geen otter gezien. Wel  een heleboel zeehonden. Heerlijk aan het spelen. In de uitkijkpost blijkt  dat er nog een boel roofvogels te spotten vallen maar ook een bepaald soort grote haai die wel 11 meter kan zijn, een orka is er gespot (ja die lust wel een zeehondje) verschillende soorten dolfijnen en dus de otters. Wij zagen dus alleen de zeehonden. De kronkel weg weer terug en weer terug over de Skye-brug naar Kyle gereden om daar de kaartjes te kopen voor de boottocht later deze middag . Daarna meteen door naar Plockton. Daar zouden we wat eten. Naar Plockton is ook een weg met maar 1 rijstrook maar aanzienlijk korter. Allemaal kleine witte huisjes onderweg. We komen langs een plaatsje met de naam Drumbuie. Een soort whisky weet ik nog van thuis. Tja bij ons thuis was er iemand die wel van een drankje hield.
Plockton ligt aan een kleine baai met een lief en klein haventje. Allemaal lage kleine huisjes aan een smalle straat. Het is eb als we aankomen en kinderen en ouders rommelen op het kleine strand wat rond tussen de keien en het klapwier. Altijd leuk. Schelpjes, krabbetjes en slakkenhuisjes. We lopen de kleine boulevard af en vinden een muiskleine supermarkt met een restaurantje ernaast. We eten er echt lekker. Ik vis. Haddock. Nog even opzoeken wat het is. Heerlijk in ieder geval. Kiki zelfgemaakte fishfingers en Bart kip in een lemon-chilimarinade. Alles even lekker. De service is dubbel zo goed. Een beetje inefficiënt als er in totaal 3 keer iemand langs komt om op te nemen wat je wil eten en drinken maar liever zo dan dat je maar zit te wachten. Toch! Verder is iedereen blij, rustig en vriendelijk. Er wordt alom gelachen en zo nu en dan komen we mensen tegen die nog maar eens onderstrepen wat een lekker weer het is. Het toetje is ook al zo lekker. Ik heb het niet genomen maar een appeltoetje pudding en een sticky toffee pudding. Maar je zit al vol van het heerlijk hoofdgerecht en dan zulke toetjes erbij, dan zit je echt proppievol.

Nog een rondje strand voor onze behoefte aan mooie stenen en schelpjes en dan weer naar Kyle om daar de glasbottom-boot te nemen om vissen en zeehonden te spotten. Ik blijf aan de kant met mijn schrijfboek en een ijsje. Het uurtje schiet voorbij en voor ik het weet staan ze al weer naast me. Het was wat tegen gevallen met de vissen maar er waren wel wat zeehonden. Bart hinkt van de boot af. Hij heeft wat aan z´n voet waardoor hij verkeerd gaat lopen wat weer problemen geeft  bij de spieren van z´n bovenbenen. We kopen bij een grote supermarkt in Kyle ons avondeten en gaan weer terug naar de B&B.